تغییر عقیده‌ی روحیه ماکسول

ایمان، گوهر گران‌بهایی است که تنها گوهرشناس قدر آن را می‌داند و بس!

چه‌بسا کسان که چندی در سلک مؤمنان درآمدند، امّا به سبب ضعف شخصیت و تذبذب قلب، با اندک وسوسه دنیایی عنان از کف بدادند و این دُرّ گران‌بها را به سنگریزه‌ای بی‌ارزش از جنس ثروت یا شهرت و قدرت دنیوی به رایگان باختند.

به‌عنوان نمونه‌ای بارز از این دست افراد، می‌توان از روحیه ماکسول نام برد. وی که در زمان حیات عنصری حضرت ولیّ امرالله، در جایگاه فردی مؤمن، پذیرش با شناخت و از صمیم قلب نسبت به مقام و موقعیت ولایت امر را ضروری و واجب می‌شمرد و توأم و قرین‌بودن ولایت امر را با بیت العدل، ضامن و کافل آیین الهی می‌دانست، بعد از گذشت کوتاه زمانی با صعود جانسوز شوقی ربّانی، تمام آن گفته‌ها را به فراموشی سپرد و با بی‌وفایی به مقام ولایت امرالله، پیروی ایادیان ناقض امر را بر اطاعت از دومین ولیّ امر ترجیح داد!

برای نمونه، نظر شما را به بخشی از مقاله روحیه ماكسول در اخبار امری آمریكا، شماره ۲۲۰، به نقل ترجمه از اخبار امری، شماره ۶ شهریور ماه ۱۳۲۸ شمسی، صفحه ۶، جلب می‌کنیم:

«تنها مقام ولایت و بیت‌العدل اعظم كه با آن توأم و قرین است، كافل حسن اجرا و تحقّق شریعت و آئین الهی در دور بهائی است. ما اهل بهاء، تعالیمی بس شیوا و شیرین برای مردم دنیا داریم. به‌دست ما، قوانین و احكام اجتماعی، اقتصادی، اخلاقی و بین‌المللی برای هدایت بشر سپرده شده است. مبادی و مقادیر ما بی‌مثیل و نظیر و غیرقابل ردّ و تكذیب است؛ ولی حیات و قدرت و نفوذ این مبادی و اصول بی‌بدیل تا زمانی باقی است كه ما دلیل كمال و جلال آن را بدانیم و به آن معترف باشیم؛ یعنی بدانیم كه این اصول و مبادی و احكام و تشریفات از عالم الهی نازل گشته و ما فوق عقل و ادراک بشری است و اگر شخص در این سلسله استدلال تا این مرحله خود را بكشاند و احساس و ادراكش این‌قدر تكامل و تعادل یابد كه مبداء غیبی و مشرق لاریبی این اشراق و تجلّی را بشناسد و به حقانیّتش معترف گردد، دیگر قبول و اقرار مدركانه و از صمیم قلب او نسبت به مقام و موقعیّت ولایت امر بالطبع آسان و ضروری است؛ زیرا تنها مقام ولایت و بیت العدل اعظم كه با آن توأم و قرین است، كافل حسن اجرا و تحقّق شریعت و آئین الهی در دور بهائی است. اگر این میزان اتم و اكمل را كنار گذاریم، یگانه تضمین و تأمین را كه برای تحقّق وعود مباركه در آئین مقدس بهائی موجود است، از دست داده‌ایم.»

و این‌چنین شد که در اثر بی‌وفایی وی و نیز حسادتی که ایادیان، نسبت به چارلز میسن ریمی، به‌عنوان دومین ولیّ امر داشتند، انفصال مصیبت‌بار ولایت امر از جامعه بهائی صورت پذیرفت.

ولیّ امر دوم، از این عمل ایادیان در دشمنی با او به توطئه و عناد با امرالله یاد می‌نماید.

به‌تعبیر دیگر، این انفصال و حذف رکن ولایت امر، گناهی است نابخشودنی که متوجّه ایادیانی است که هرگز دارای چنین اختیاری نبودند تا امر مبارک را از مقام عصمت مصون از خطا محروم نمایند.

جناب چارلز میسن ریمی، ولیّ امر دوم بهائی، در پیام ۱۹۵۸ خود می‌فرمایند:

«… امر اعظم جمال کبریا با حذف مقام ولایت امرالله از صیانت اصلییه و عصمت کبرای الاهیه محروم شده …»